Reklama: planista produkcji

Struktura niewytwórcza jest to kompozycja komórek produkcyjnych o charakterze podstawowym i pomocniczym wraz spośród ich wewnętrznymi powiązaniami kooperacyjnymi występującymi w procesie pracy.

Elementarną komórką produkcyjną istnieje stanowisko robocze, które jest często wskazane jako KP0. W systemie produkcyjnym stanowisko robocze nie występuje samodzielnie, lecz w celowo połączonych zgrupowaniach. Takie celowe łączenie stanowisk roboczych w większe jednostki nazywa się projektowaniem struktury produkcyjnej. Struktura produkcyjna wynika przez grupowanie stanowisk roboczych KP0 w cegły produkcyjne stopnia pierwszego KP1, które łączy się w komórki stopnia pozostałego KP2 itd.

Jeżeli wyłonionym w ten sposób komórkom produkcyjnym przyporządkujemy samodzielne kierownictwo (administracje), to powstaną komórki produkcyjno-administracyjne (KPA), natomiast ich zestaw nazwiemy strukturą produkcyjno-administracyjną.

KP1 – hacjenda, linia produkcyjna
KP2 – oddział wytwórczy
KP3 – wydział wytwórczy
KP4 – zakład wytwórczy
KP5 – zakład pracy

Przy projektowaniu budowy produkcyjnej konstytutywnym problemem istnieje znalezienie odpowiedzi na dodatkowego pytania:
1) Jak sprawić sobie produkcję n detali, które należy zrealizować w m procedurach na s wielorakich stanowiskach roboczych?
2) W ilu oraz w których tradycjach rozmieścić s podejść roboczych zaś gdy te grupy wzajemnie powiązać?
3) Jaką wyłowić specjalizację projektowanych komórek (technologiczną czy przedmiotową)?
4) Jak powiązać poszczególne fazy technologiczne procesu niewytwórczego?

Tworzenie struktury produkcyjnej można odnosić się jako kombinatoryczne łączenie postępowań roboczych a komórek wyższych stopni, lub też kombinatoryczne grupowanie detali projektowanych do wykonania w wyłonionej komórce wytwarzającej.

W praktyce legendarne sÄ… dwie tendencje tworzenia struktury produkcyjnej:
 tendencja technologiczna (specjalizacja technologiczna) – opierająca się na kanon technologicznego podobieństwa procedury stosowanej na danych stanowiskach roboczych. Jest to połączenie stanowisk roboczych jednego modela i jednego typu, które składają w ten sposób np. dom tokarek, wiertarek itp.
 tendencja przedmiotowa (specjalizacja przedmiotowa) – opierająca się na kryterium współpracy różnych stanowisk roboczych przy wypełnianiu określonego wyrobu lub tradycji wyrobów podobnych pod względem konstrukcyjno-technologicznym. W implikacji takiego postępowania powstaje np. gniazdo tarcz, kół zębatych

Na przedmiotową branżę można podjąć decyzję się, jeżeli wskaźnik zużytkowania maszyn tudzież urządzeń będzie wystarczająco wysoki.
Opcja modela branży struktury podlega od konkretnych warunków produkcyjnych. W charakterze kryterium wyboru jest dozwolone przyjąć dzielnik łącznych sumptów, a konkretnie jego minimalizację.
Z=Ko+Ktr+Kpt+Ktpz+Spm+Spr+Spow+Spl+Si
Ko – koszt bezpośredni obróbki
Ktr – nakłady na transport
Kpt – koszty pracy w toku
Ktpz – koszty przezbrojeń
Spm – straty podyktowane przestojem obrabiarek
Spr - straty spowodowane przestojem robotników
Spow - straty spowodowane niespecyficznym wykorzystaniem powierzchni
Spl - straty spowodowane nadmiernym rozbudowaniem planowania
Si – inne straty